Zondag Aka de dag des oordeels

Vandaag was het een lijdensweg voor ieder. De rotte appels werden van de goede appels onderscheden, en de pussies van de strijders. Uiteindelijk bleken we allemaal strijders te zijn, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Vooral stoten tegen de stenen, gelukkig geen gebroken tenen.
Er stond een lange dag op het programma. Dit was voor ons om half 8 's ochtends nog onbekend. Gelukkig gingen we vol goede moed op weg. Om kwart over 8 vertrokken we, na een uitstekend ontbijt met koffie (!!!) en andere versnaperingen. Dit keer gelukkig geen linzen.
Ons vertrouwen in onze krachten steeg na een lekkere afdaling, maar onze dromen werden al gauw verpletterd na een zware klim. Of zoals een wijze man ooit zei: 'De meeste dromen zijn bedrog'.
Na een tijdje klimmen kwamen we bij een schattig kapelletje. Hoewel wij meer interesse hadden in de ezels, soort zoekt soort, hebben we toch een paar leuke foto's gemaakt. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een mini stadje, hier hebben we even wat gedronken en ijsjes genuttigd. Toen kwam een erg zwaar deel. We moesten een stijl deel lopen, en het begon erg warm te worden. We kwamen uit bij een uitgeholde berg, die diende als tempel. Hier zat een soort monnik, die ons een mooie stempel gaf, en leuke schelpenkettinkjes verkocht.
We dachten dat we bijna boven waren, niets bleek minder waar. Als doorsnee pubers die we zijn/waren, hadden we natuurlijk niet goed geluisterd naar de uitleg van vandaag, en bleken we geen half uur, maar anderhalf uur te moeten klimmen. Gelukkig hadden we een ontspannende pauze bij een speciale pelgrimsstop.
Na de pauze hadden we verwacht dat we nog een paar uur moesten lopen. Toen we dachten dat we bij plaats van bestemming waren aangekomen, kwam duidelijk naar voren dat we geen wiskunde docent bij ons hadden. Ook aan mevrouw de geograaf hadden we niets, denk je iemand bij je te hebben die iets van kaart lezen kan, kom je nog steeds thuis op een koude kermis. Of in dit geval, na een luttele 5 km, een warme herberg. MET WI-FI (!!!). Na het thuisfront te hebben ingelicht en een snelle opfrissing, kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, die geopend werd met het Compostella-lied. Zoals gewoonlijk had het diner zoveel gangen, het was haast een doolhof. Vervolgens gingen we voetbal kijken met de locals, uiteraard kozen wij partij voor de tegenstanders. Ondanks de stress van de wedstrijd, konden wij heerlijk ontstressen in de massageapparaten. Na de domper van de wedstrijd, was het tijd voor een schoonheidsslaapje. Vermoeid, echter voldaan dook iedereen in de lakenzak, en keerde de rust terug bij de strijders.
Van Jelmer en Dagmar (moet erbij ofzo)