Donderdag: de laatste klim, nu echt?!?

Aangezien we de taken strak hebben verdeeld schrijf ik ook een stukje voor het blog. De eigenlijke reden is dat Dagmar en Jelmer al hun inspiratie in ontzettend leuke stukjes hebben gestoken waarin iedereen op een rake manier beschreven werd. Anne en Iris filmpjes op hun telefoon kijken, Thijs en Poul-Henk doen niet zoveel (hun eigen woorden), Levi belt met thuis en Iris en Dagmar zitten veel sneller dan ik te typen voor het blog.
Net heerlijk gegeten in een creperie en een traantje gelaten om het feit dat dit de laatste dag lopen was. Als blaren verzorgster weet ik dat sommigen echte bikkels zijn want ik ben de tel inmiddels kwijt. Ondanks dit bleven ze lachen ook op de laatste klim die niet de laatste bleek te zijn. En ook op de allerlaatste die toch niet de allerlaatste was. Uiteindelijk was er dan de verlossende afdaling naar de rivier de Lot . Hier werden we met super koele lemonade welkom geheten. Weer een fantastische plek in een klein Unesco stadje.
We verlieten de toren vanmorgen om 7 uur gelukkig met hoofd (er zijn ooit 30 pelgrims onthoofd). Na een luxe ontbijt vol goede moed op weg. Onderweg was het echter zweten. Het werd steeds warmer en niet alleen omdat we aan het dalen waren.
Precies op het juiste moment was er dan weer een donativo waar lieve mensen drinken voor pelgrims neerzetten. Alle laatste snacks werden opgegeten om zo licht mogelijk het laatste stuk af te leggen. Gelukkig hield Jelmer de moed er nog in met zijn beeldende uitleg over waarom hij zo smachtte naar een calipo.
Het was een supertocht en een goede combi van afzien, vette lol en diepe inzichten. Over 1ding zijn we het eens: we zouden morgen zo verder lopen !